HISTORIA PARAFII

Okolice Główczyc, Stowięcina oraz Cecenowa były w przeszłości zamieszkałe przez ludność kaszubską i stanowiły atrakcyjną część słowiańskiego księstwa słupskiego. Gmina Główczyce, w obrębie której znalazły się wszystkie trzy miejscowości, weszła w skład północno-wschodniej części powiatu słupskiego. W latach 1595-1945 w rejonie tego skrawka Pomorza Środkowego, analogicznie jak na całym Pomorzu Zachodnim, żyli przede wszystkim chrześcijanie wyznania ewangelicko-augsburskiego, katolicy jako większość wyznaniowa powrócili ponownie po zakończeniu II wojny światowej. Tworzenie od podstaw struktur parafialnych Kościoła katolickiego oparte było w zasadzie na istniejącej sieci parafialnej Kościoła ewangelicko-augsburskiego. Proces ten dotkliwie utrudniał brak kapłanów, dlatego na apele kierowane przez kardynała Augusta Hlonda oraz administratora apostolskiego ks. prałata Edmunda Łowickiego z pomocą pośpieszyły zakony i zgromadzenia zakonne męskie, w tym salezjanie. Później, formalne ustanawianie parafii, aż do początku lat 70-tych XX w., skutecznie hamowała, uniemożliwiała wręcz wymierzona przeciwko Kościołowi katolickiemu antykościelna polityka wyznaniowa wszystkich szczebli władz państwowych, dlatego wiele parafii w początkowym stadium funkcjonowało w formie tzw. wikarii samodzielnych.

Pierwszą wzmiankę o Cecenowie zamieszczono w dokumencie z 1249 r. wystawionym przez księcia Świętopełka, na mocy którego książę ów – analogicznie jak Stowięcino – nadał osadę klasztorowi Norbertanek w Żukowie. W 1510 r. majątek kupił od klasztoru Ewald v. Massów. Po wygaśnięciu rodu w linii męskiej Cecenowo powróciło do klasztoru. Rok później, po protestach rodziny, konwent klasztoru potwierdził jednak sprzedaż i dobra powróciły do rodziny v. Massów. W 1735 r. pożar od pioruna zniszczył kościół oraz liczne zagrody. Przede wszystkim Cecenowo było główną siedzibą Kaszubów. W 1842 r. często odprawiane były jeszcze nabożeństwa w języku kaszubskim, a ostatnie odbyło się w 1876 r. W latach 1812-1814 w majątku wybudowano murowany dwór. Jego rozbudowa trwała do 1868 r. Ostatnim właścicielem Cecenowa został w 1918 r. Wilhelm Zygfryd Otto Martin v. Zitzewitz, który gospodarzył tu do 1945 r. Po dawnych właścicielach pozostał utworzony na początku XIX w. zespół pałacowo-parkowy.

Wojska Armii Czerwonej zajęły Główczyce, Stowięcino i Cecenowo 9 III 1945 r. Po zakończeniu działań wojennych dawnych mieszkańców w większości przesiedlono do Niemiec, a miejsce ich zajęli przede wszystkim Polacy – wówczas nazywani osadnikami – przesiedleni z dawnych Kresów Wschodnich i przybyli z Polski centralnej oraz zdemobilizowani wojskowi z frontu wschodniego i zachodniego. W większości miejscowości założono później Państwowe Gospodarstwa Rolne, a po ich likwidacji na początku lat 90-tych XX w. dominująca część byłych pracowników pozostała bez zatrudnienia. W 1995 r. liczba wiernych w parafii Cecenowo wynosiła 1389 osób, a aktualnie jest to 1039 osób.

Wzmianka o pierwszym kościele w Cecenowie pochodzi z 1590 r., kiedy to w trakcie wizytacji kościelnej miejscowość Pobłocie przydzielona została do ewangelickiej parafii w Cecenowie. Parafię tę w 1710 r. nazywano mniejszą parafią dystryktu kaszubskiego, bowiem w jej skład wchodziły tylko dwie wsie. Kościół w Cecenowie posiadał kiedyś zbiór kazań w języku kaszubskim. W miejscu starego kościoła, który miał konstrukcję szkieletową, wybudowany został w latach 1866-1867 nowy. Był to obiekt neogotycki, murowany z cegły, orientowany, z wyodrębnionym prezbiterium zakończonym trójbocznie. Od strony zachodniej trzykondygnacyjną wieżę zwieńczono dachem w kształcie wielobocznego ostrosłupa i pokryto blachą. Dwuspadowy dach nad świątynią pokryto dachówką ceramiczną. Obiekt wyposażony został w drzwi i ułożone w dwóch rzędach okna ostrołukowe oraz drewniany, belkowany sufit. Empory rozmieszczone na całej szerokości kościoła wsparto na dwóch drewnianych słupkach. Z przeszłości pozostała zabytkowa marmurowa chrzcielnica z 1872 r. w kształcie kielicha i pięć witraży figuralnych z czasu powstania kościoła. Kubatura obiektu wynosi 1227,3 m³, a powierzchnia użytkowa 245,46 m². Kościół, poświęcony 4 listopada 1945 r., do 1952 r. obsługiwali duszpasterze z Główczyc, a następnie – zanim w Cecenowie w 1959 r. zaczął funkcjonować wikariat samodzielny – od 1950 r. salezjanie ze Stowięcina. W Pobłociu wybudowany został po zrywie solidarnościowym kościół pw. Św. Wojciecha. Jego powierzchnia wynosi 324 m², a kubatura około 1940 m³. Jest to obiekt jednokondygnacyjny z chórem. Wysokość nawy ma 5 m. Kościół wyróżnia od innych budowli istniejących w miejscowości ozdobny fronton oraz skośne przedłużenie dachu. Kościół pw. MB Różańcowej w Wolini, również należący do parafii Cecenowo, wybudowany został w tym samym okresie. Powierzchnia obiektu wynosi 218 m², kubatura zaś około 1074 m³.

Cecenowo w Schematyzmie Administracji Gorzowskiej z 1949 r. figurowało jako odrębna placówka duszpasterska licząca 902 parafian, która kanonicznie przynależała do parafii pw. św. Ottona w Słupsku, a obsługiwana była przez duszpasterza z Główczyc. Placówka ta obejmowała miejscowości: Cecenowo, Pobłocie oraz Wilinię. W 1959 r. zamieszkiwało w niej tylko 1000 wiernych i została włączona do samodzielnego wikariatu w Stowięcinie. W 1958 r. Kuria Gorzowska, na skutek prośby parafian, zwróciła się do inspektoratu łódzkiego z prośbą o samodzielnego wikariusza dla Cecenowa. Na to stanowisko wyznaczony został ks. Henryk Frączek, miał on być wikariuszem w Stowięcinie z rezydencją w Cecenowie. Ks. Świda pisze, że przez osiem lat Cecenowo obsługiwane było przez personel duszpasterski ze Stowięcina, zaś od 1960 r. ks. Frączek usamodzielnił je. W Schematyzmie z 1969 r., analogicznie jak w Schematyzmie z 1959 r., teren placówki w Cecenowie zaliczony został do Stowięcina. Od 1959 r. istniał jednak w Cecenowie wikariat samodzielny, od tego samego roku również prowadzono odrębne księgi metrykalne: chrztów, ślubów i zmarłych.

Chronologiczny wykaz proboszczów i wikariuszy samodzielnych w parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Cecenowie w latach 1959-2024:

1. ks. Henryk Frączek SDB, 1959-1962, wikariusz samodzielny
2. ks. Leonard Rynkun SDB, 1962-1965, wikariusz samodzielny
3. ks. Ludwik Karczewski SDB, 1965-1969, wikariusz samodzielny
4. ks. Tadeusz Malawski SDB, 1969-1972, wikariusz samodzielny
5. ks. Henryk Ignaczewski SDB, 1972-1974, wikariusz samodzielny, od 1973 – proboszcz
6. ks. Tadeusz Dębicki SDB, 1974-1978, proboszcz
7. ks. Izydor Sadowski SDB, 1978-1984, proboszcz
8. ks. Stanisław Szoka SDB, 1984-1989, proboszcz
9. ks. Zdzisław Toll SDB, 1989-1998, proboszcz (przekazał parafię diecezji pelplińskiej)
10. ks. Mariusz Kajewski, 1998-2000, proboszcz
11. ks. Kazimierz Gajda, 2000-2011, proboszcz
12. ks. Jacek Połom, 2011-2019, proboszcz
13. ks. Karol Gierszewski, 2019-… , proboszcz

Ponadto pomocą duszpasterską służyli: ks. Edward Jarliński (1968-1974) oraz ks. Czesław Chmielewski (1995-1998). W latach 1986-1987 praktykę pedagogiczno-duszpasterską odbywał tu kl. Andrzej Panachida, a w 1974 r. pracował w parafii również kl. Bogusław Brzosko. Po II wojnie światowej parafia wraz z kościołami w Główczycach, Stowięcinie i w Cecenowie znajdowały się w granicach ustanowionej 15 sierpnia 1945 r. przez ówczesnego Prymasa Polski kard. Augusta Hlonda administracji apostolskiej kamieńskiej, lubuskiej i prałatury pilskiej – przekształconej w 1951 r. w ordynariat gorzowski – nazywany potocznie diecezją gorzowską. Następnie, na mocy bulli papieża Pawła VI z 28 czerwca 1972 r. „Episcoporum Poloniae coetus”, weszły w skład wydzielonej z tegoż ordynariatu diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, a po ogłoszeniu 25 marca 1992 r. bulli Jana Pawła II „Totus Tuus Poloniae Populus” – znalazły się w diecezji pelplińskiej. We wszystkich trzech parafiach starano się o pielęgnowanie życia sakramentalnego, regularne sprawowanie niedzielnej, świątecznej i codziennej Eucharystii oraz szerzono nabożeństwa do głównych patronów Zgromadzenia Salezjańskiego. W każdej z parafii istniał Żywy Różaniec oraz grupy ministranckie.

Żródło:

Eugeniusz Wiązowski,

„Salezjanie w Główczycach (1950-2010), w Stowięcinie (1950-1998) oraz w Cecenowie (1950-1998)”,

Seminare, t. 29, 2011, s. 301-315.

PARAFIA RZYMSKOKATOLICKA

POGRZEB KATOLICKI W NASZEJ PARAFII

1. Msza święta pogrzebowa w naszej parafii odbywa się w miejscowości zamieszkania zmarłego/-ej (chyba że rodzina zdecyduje inaczej).

2. Piękną tradycją, a przede wszystkim skuteczną pomocą dla dusz czyśćcowych, jest modlitwa różańcowa za zmarłych w dniach poprzedzających pogrzeb. Dlatego warto, aby najbliższa rodzina zatroszczyła się o zorganizowanie odmawiania różańca za osobę zmarłą.

3. Wymagane dokumenty:

• Akt zgonu,

• Zaświadczenie o udzieleniu sakramentu chorych i wiatyku, jeśli zgon nastąpił poza parafią lub w szpitalu,

• Zgoda parafii miejsca zamieszkania zmarłego na pogrzeb w innej parafii

4. W dniu pogrzebu należy zgłosić się do grającego na pogrzebie organisty, aby bezpośrednio u niego (niej) uregulować należność.

5.  Jeżeli ciało zmarłego (zmarłej) zostaje poddane kremacji, warto zatroszczyć się, aby przed jej dokonaniem poprosić kapłana o wspólną modlitwę nad ciałem zmarłego (zmarłej).

Copyright by Parafia Rzymskokatolicka pw. Wniebowzięcia NMP w Cecenowie

KLAUZULA INFORMACYJNA RODO:

1. Informujemy, że Pani/Pana dane osobowe są przetwarzane przez administratora danych osobowych, którym jest parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Cecenowie, z siedzibą w Cecenowie 26, 76-220 Główczyce, reprezentowana przez proboszcza ks. Karola Gierszewskiego.

2. Pani/Pana dane zbierane są dla realizacji zadań i celów Kościoła.

3. Podstawą zbierania danych jest prawo kanoniczne.

4. W diecezji pelplińskiej ustanowiony został Inspektor Ochrony Danych - e-mail: iod@diecezja-pelplin.pl

5. Ma Pani/Pan prawo dostępu do treści swoich danych, prawa ich sprostowania, ograniczenia przetwarzania lub usunięcia – z ograniczeniem w zakresie danych dotyczących udzielonych sakramentów bądź w inny sposób odnoszących się do kanonicznego statusu osoby.

6. Szczegółowych informacji na temat przetwarzania danych osobowych, podstawy ich przetwarzania, ewentualnego od-biorcy krajowego lub zagranicznego, dokładnego okresu przechowywania danych i innych udziela administrator.

7. W przypadku niewłaściwego przetwarzania danych ma Pani/Pan prawo do wniesienia skargi do Kościelnego Inspektora Ochrony Danych: Skwer kard. Stefana Wyszyńskiego 6, 01–015 Warszawa, kiod@episkopat.pl